Αν ποτέ μάθουμε πως κάποιος μας αποστρέφεται ή μας κακολογεί, ας φροντίσουμε να μη ριζώσει μέσα μας η κακία. Ας μην αφήσουμε την πικρία να εισχωρήσει στην καρδιά μας και να τη σκληρύνει· γιατί τότε δεν πληγωνόμαστε μόνο από τον άλλον, αλλά και από τον εαυτό μας. Αντιθέτως, με προσευχή και πόνο καρδιάς, ας του στείλουμε ακόμη και ένα μικρό δώρο, ως φάρμακο ενάντια στο κακό. Ένα αθόρυβο βήμα προς αυτόν, μπορεί να είναι ένα μεγάλο βήμα προς τον Χριστό.
Έτσι θα μπορέσουμε να σταθούμε ενώπιον του Κυρίου με καθαρή συνείδηση και να Του πούμε με παρρησία: «Άφες μοι, Δέσποτα, τα οφειλήματα μου, καθώς και εγώ ηθέλησα να συγχωρήσω τα χρέη του πλησίον μου».
Αυτόν τον δρόμο της αγάπης και της αυταπάρνησης μας υπέδειξε και η Αγία Γαβριηλία, η Ασκήτρια της αγάπης· να μην κρατούμε τίποτε για τον εαυτό μας —ούτε και το δίκιο μας— αλλά να τα εμπιστευόμαστε όλα στον Χριστό. Γιατί μόνο Εκείνος γνωρίζει τα βάθη των ανθρώπων και μόνο Εκείνος μπορεί να θεραπεύσει τις πληγές μας με τη δική Του ειρήνη. Σ’ Εκείνον είναι η ελπίδα μας, η αναφορά μας και το ενδιαφέρον της καρδιάς μας.
Με πατρικές ευχές
π. Ανδρέας Γκατζέλης
