Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ. Περιπλανήσεις σε δρόμους του Εωσφόρου

“Η φιλοσοφία και η ψυχολογία δεν γιατρεύουν παντελώς το μίσος, που είναι και το πιο βασανιστικό μαρτύριο. Αισθάνομαι πλέον, ότι το μίσος για κάποιον άλλον στρέφεται στον ίδιο μας τον εαυτό, γιατί γίνεται εμμονή … Εξήγησα όσα μπορούν να εξηγηθούν, όχι, προς Θεού, όλα. Χωρίς ελπίδα ο άνθρωπος είναι πνευματικά νεκρός. ‘Οχι μόνο ελπίδα για τον εαυτό του, αλλά και για τούς άλλους. Αν χάσεις την ελπίδα για κάποιον, είναι σαν ν’ αποδέχεσαι την απολυτοποίηση του κακού πάνω στον άνθρωπο. Πρώτη αντίδραση σε κάτι που δε μπορούμε ν’ αγγίξουμε είναι ν’ αδιαφορήσουμε, αλλά με τον καιρό η αδιαφορία γίνεται μίσος, και το μίσος υπονομεύει τον ίδιο μας τον εαυτό. Η ελπίδα μου είναι ο Χριστός. Τα λόγια αυτά που έγραψα, ελπίζω και προσεύχομαι να βοηθήσουν κάποιον, κάπου, κάποτε. Να εκπληρώσουν το στόχο τους”. (Από την προσωπική εμπειρία ενός κοριτσιού από την Παλλήνη, πού δημοσιεύεται σ’ αυτό το βιβλίο).

Συγγραφέας: π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος
(‘Εκδοση 1994, Σελίδες 263).