Ο έρωτας προς τον Χριστό είναι κάτι ασύγκριτο. Δεν εξαντλείται, δεν κορέννυται, δεν φθείρεται. Δεν μοιάζει με καμία άλλη αγάπη ή ηδονή που προσφέρει ο κόσμος. Ο Άγιος Πορφύριος, ο γεμάτος φως και Χάρη γέροντας της εποχής μας, το διατυπώνει καθαρά:
«Οι άλλες ηδονές κουράζουν, ενώ αυτή διαρκώς δεν χορταίνεται…»
Ο θείος έρως δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα· είναι ενέργεια ζωής, πηγή χαράς και δύναμης. Όσο πιο πολύ αγαπά κανείς τον Χριστό, τόσο πιο πολύ θέλει να Τον αγαπά. Η αγάπη Του δεν έχει τέλος, γιατί δεν έχει όριο η γοητεία Του, δεν έχει μέτρο η αγκαλιά Του.
Αντίθετα, η κοσμική αγάπη – ακόμη και η πιο θερμή – έχει μέσα της φθορά. Κουράζει, ζητά ανταπόδοση, παρεξηγείται, ζηλοφθονεί, και πολλές φορές γίνεται αιτία πόνου, ακόμη και απελπισίας. Ο ανθρώπινος έρωτας μπορεί να εξαντλήσει την ψυχή· ο έρωτας όμως του Χριστού την ανασταίνει.
Ο Άγιος Πορφύριος τονίζει πως η θεία αγάπη δεν αλλοιώνεται· δεν ζητά να κατακτήσει, αλλά να χαρίσει. Δεν φέρνει φόβο, αλλά ειρήνη· όχι αγωνία, αλλά πληρότητα. Όσο πλησιάζει ο άνθρωπος τον Χριστό με πόθο, τόσο ο Χριστός τον γεμίζει με Χάρη. Και το θαυμαστό είναι πως όσο γεμίζει η ψυχή, τόσο πεινά περισσότερο για Εκείνον. Μια ηδονή άφθαρτη και ακόρεστη – των «ἀγαθῶν ἡ ἀκρότης».
Και ακόμη κάτι συγκλονιστικό: παρόλες τις αδυναμίες μας, παρόλη τη φτώχεια μας, όταν αγαπάμε τον Χριστό, ζούμε ήδη πέρα από τον θάνατο. Γιατί βρισκόμαστε μέσα στη Ζωή Του. Δεν είμαστε πια μόνο δούλοι Του· είμαστε φίλοι Του. Το βεβαιώνει ο ίδιος:
«Ὑμεῖς φίλοι μου ἐστε» (Ιω. 15,14).
Ας Τον αγαπήσουμε, λοιπόν, με όλη την καρδιά μας· με όλες μας τις δυνάμεις· με όλη μας την ψυχή. Όχι από φόβο, αλλά από έρωτα – όπως τα παιδιά αγαπούν τον πατέρα τους. Τότε θα ζούμε τη ζωή Του ως δική μας ζωή: γεμάτοι από ειρήνη και χαρά που δεν τελειώνει.
Με εγκάρδιες ευχές,
π. Ανδρέας Γκατζέλης
