Ποτέ δεν γεννήθηκε αληθινή μετάνοια μέσα από την επιβολή και τον εξαναγκασμό. Ούτε άλλαξε η καρδιά του άλλου επειδή του φωνάξαμε. Αντίθετα, ό,τι διορθώθηκε στη ζωή κάποιου, διορθώθηκε με υπομονή, με ταπείνωση, με την αγάπη εκείνη που «οὐ παροξύνεται».
Ο όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής μάς το λέει ξεκάθαρα: η διόρθωση γίνεται «πάντοτε με αγάπη». Και τότε, ακόμη κι αυτός που νουθετείται… θυσιάζεται. Ανοίγει, μαλακώνει, αλλάζει.
Ας πάρουμε παράδειγμα από τον ίδιο μας τον εαυτό: πότε ημερεύει η ψυχή μας; Όταν μας φωνάζουν ή όταν μας αγκαλιάζουν; Όταν μας απορρίπτουν ή όταν μας μιλούν με σεβασμό και τρυφερότητα;
Μην προσπαθούμε, λοιπόν, να διορθώσουμε τον άλλον με αυστηρότητα. Ας τον πλησιάσουμε με καρδιά που πονά και αγαπά, όχι με ένταση φωνής. Γιατί μόνο η αγάπη έχει τη δύναμη να ανοίγει πόρτες που ο θυμός κλείνει.
Με πατρικές ευχές
π. Ανδρέας Γκατζέλης
